Even voorstellen! Ik ben Veerle Adriaansen, geboren op 5 augustus 1995 in Breda en inmiddels woonachtig in Etten-Leur. Vanaf mijn geboorte tot het heden heb ik mijn leven altijd gedeeld met honden en zou ik mij niet voor kunnen stellen dat dit zonder is. De passie die ik voor honden voel wilde ik maar al te graag toe gaan passen in het dagelijks leven, daarop heb ik besloten de opleiding Manager Dier aan het Prinsentuin College MBO te Breda te gaan volgen. Tijdens deze opleiding heb ik een jaar de cursus ‘Hondentrainer’ gevolgd en een jaar de cursus ‘Kynologisch gedragsdeskundige’ gevolgd, deze heb ik beide succesvol afgesloten. Na het succesvol behalen van mijn studie kon ik niet direct in de hondenwereld aan het werk, daarop heb ik besloten voor mijzelf een studie te gaan volgen als ‘Hondencoach’/’Kynologisch gedragsdeskundige’.
Dit heeft erin geresulteerd dat ik per 1 januari 2020 mijn eigen onderneming als hondengedragsdeskundige ben gestart, genaamd ‘Waving Tails’. In deze onderneming kan ik mijn passie om hond en eigenaar op een harmonieuze manier met elkaar te laten samenleven heel goed tot stand laten komen. U leest het goed, hond EN eigenaar! Een goede relatie en een goede vertrouwensband kan niet alleen vanuit de hond zelf komen. De hond leeft met ons mee in het dagelijkse mensenleven, met de taak aan ons om hen hier zo duidelijk mogelijk en op een positieve manier in te begeleiden.
Sepp, hoe het begon..
Mijn hond Sepp is de doorslaggevende factor geweest om daadwerkelijk te gaan voor het vak Hondengedragsdeskundige.
Sepp is een Patterdale Terriër van inmiddels 9 jaar. Sepp kwam op een leeftijd van 9 maanden vanuit Kroatië, via een stichting die honden vanuit het buitenland naar Nederland haalt, op ons pad. Vanaf dag 1 wist ik, dit is mijn maatje voor het leven!
Sepp had echter wel een rugzakje, zo was hij bang voor mannen, en zeker wanneer deze een zware stem hadden en in het zwart gekleed waren. Ook waren lange stokken zoals een dweilstok bij lange na niet zijn beste vriend en viel hij uit naar auto’s, fietsers, kinderwagens, mensen op skeelers, stepjes etc. Dit was voor mij de de aanleiding om met Sepp aan de slag te gaan, voor ons als eigenaren was het vervelend gedrag, maar hij als hond voelde daadwerkelijk angst bij bovenstaande punten.
Dit viel ongeveer tegelijk met de cursussen die ik gevolgd heb tijdens mijn opleiding. Hierbij mocht een eigen hond mee naar school om deze te trainen, een uitgelezen kans voor zowel Sepp als voor mij! Elke week ging hij een dag mee naar school, hier gingen wij dan met de bus naar toe. Ik kan mij de eerste keer in de bus nog goed herinneren, angstig en verscholen in een hoekje heeft Sepp de busroute afgewacht tot we eindelijk dat lange blikken gevaarte vol rumoerige mensen uit mochten.
Door een goede training, goede begeleiding en doorzettingsvermogen zag ik steeds meer een verandering ontstaan bij Sepp. Na een tijdje kreeg hij door dat als we naar de bushalte liepen we iets leuks zouden gaan doen en wilde hij eigenlijk de bus al instappen voor de deur open was. Toen waren er nog al die rumoerige mensen in de bus, door een hoop positieve ervaringen (met dank aan een hoop lieve buspassagiers) begon Sepp door te krijgen dat mensen, en met name mannen in het donker gekleed, toch echt zo eng niet waren. Ze waren eigenlijk best gezellig!
De laatste keer in de bus met Sepp was voor mij de daadwerkelijke bevestiging dat hij zijn negatieve ervaringen om heeft kunnen zetten in positieve ervaringen. Sepp werd op de laatste rit aangehaald door een jongen. Na een tijdje bij deze jongen op de vloer te hebben gezeten besloot Sepp dat hij wel bij deze jongen op schoot kon kruipen. En zo heeft hij de rest van de route gezeten.
Samengevat, na deze training is Sepp niet meer bang voor mannen, lange stokken, fietsers, mensen op skeelers etc.. al met al een succesverhaal met als resultaat een hond en eigenaar samen in balans!
